In een bosgebiedje, zo’n twee-, driehonderd meter bij ons vandaan, woont ree Rosila. Sinds een jaar is ze een regelmatige, maar voorzichtige bezoeker van onze tuin.
We zien haar vooral op de wildcamera. Meestal ’s nachts. De laatste tijd is het erg droog en zoekt ze ook overdag een drinktrog op. Met oren die alle kanten opdraaien, en voortdurend om zich heen kijkend, lebbert ze een paar minuten. Soms blijft ze nog een poosje hangen tussen de struiken. Sinds een paar weken heeft ze een kalfje. Misschien neemt ze die nog eens mee.