Timmie is de egel die bij ons in de tuin woont. In de nazomer komt zij elke avond zo rond koffietijd buurten om het door ons klaargezette speciale egelvoer “nu! extra lekker met meelwormen” nogal luidruchtig verorberen.
Ze zoekt vooral met haar neus. En het mag dan een in principe wild dier zijn, van schuwheid is niet veel (meer) te merken. Als ze ruikt dat er nog iets te eten op tafel staat, gaat ze tegen je been opstaan, neus in de lucht, om het beter te kunnen ruiken.
Eenmaal gevonden begint het eten. Met veel gekraak en gesmak.
En na afloop weet ze de drinkschaal feilloos te vinden.
En dan is er Snorrie… Snorrie is een tweede, iets grotere egel. Dat geeft vaak een hoop gesnuif, geknor en geblaas. Vooral van Timmie, de kleinste, die Snorrie probeert weg te houden bij het eten. Maar die trekt zich er bar weinig van aan. Een tweede handje voer een halve meter verder is meestal genoeg om ze beiden tevreden te houden.
Timmie is verder nogal stoïcijns in de relatie met onze andere dieren. De katten negeert ze. Omgekeerd kijken onze katten soms nog wel even naar Timmie, maar zijn niet bar geïnteresseerd. De kippen negeert ze grotendeels. Alleen: de kippen weten het egelvoer ook wel te waarderen, dus af en toe wordt er wat geïmponeerd. Maar Timmie wint.
Bork vind het allemaal maar zo-zo. En dat is het natuurlijk ook. Het moeten wel een beetje wilde dieren blijven.
We hebben nog een poos elke avond wat voer voor Timmie en Snorrie neergelegd. Met een wildcamera er bij om te kijken hoe lang ze nog actief blijven en wanneer ze in winterslaap gaan. Ergens eind november was het voorbij. Ze zullen nu wel een plekje gevonden hebben onder de grote houtstapels of de bladerbergen in de jungle.